Wieś na trasie Gdańsk–Elbląg to neolityczne centrum przetwórstwa bursztynu, które funkcjonowało w delcie Wisły już ponad 4 000 lat temu. Ówcześnie znajdowało się u ujścia jednej z jej odnóg na podtapianym brzegu morza, dziś leży w głębi lądu. Od lat 70. XX wieku prowadzone są tu badania archeologiczne, które pozwoliły na rozpoznanie tego miejsca jako ważnego centrum obróbki bursztynu już w epoce kamienia łupanego. Na zalewanych przez morze brzegach osadzały się bryły bursztynu, które od wiosny do jesieni zbierali i przetwarzali ówcześni rzemieślnicy z Wysoczyzny Elbląskiej. Obliczenia wskazują, że na powierzchni ok. 1 km2 funkcjonowało tu około 900 pracowni bursztyniarskich – mamy więc do czynienia z najstarszym i największym znanym nauce ośrodkiem przetwórstwa bursztynu na świecie. Bursztyn z Niedźwiedziówki docierał najpierw w okolice Sandomierza, stamtąd wskutek handlu wymiennego wędrował dalej na tereny środkowej i południowej Europy. Dokładnie takie same ozdoby jak w Niedźwiedziówce odnaleziono w grobach królewskich kultury mykeńskiej (1600-1100 r. p.n.e.), której najsłynniejszym władcą był Agamemnon – legendarny uczestnik wojny trojańskiej.
Badania prowadzone są co roku w lipcu, wtedy też można odwiedzić to najstarsze stanowisko archeologiczne związane z bursztynem.